Het enge van diabetes, part 2: hypers

Een tweede voorbeeld van waar een diabeet mee te maken krijgt, zijn hypers. Tot nog toe dankzij een goede "instelling" en het tellen van koolhydraten heb ik er nog niet veel last van gehad, maar toch kan ik er al wat over zeggen. In het kort is een hyper een te hoge bloedsuiker, boven de 8 mmol/L, omdat de suikers in je bloed niet door je lichaam kunnen worden opgenomen of opgeslagen. Meestal komt dit door een te kort aan insuline. 
Voordat bij mij de diagnose diabetes werd gesteld, had ik eigenlijk continue een hyper. Dat uitte zich bij mij in extreem veel dorst en plassen - het gevoel dat je op korte termijn krijgt als er zoveel suiker in je bloed zit. Het lichaam wil de suikers namelijk wegspoelen, omdat ze deze niet op kan nemen. Ook kan je je erg vermoeid voelen door gebrek aan energie.
Eén van de effecten op langere termijn is daarom ook afvallen, omdat het lichaam de energie uit opgeslagen vet gaat halen. Verder richt het "zoete" bloed ook schade aan aan je organen, vooral de ogen en nieren. Door alle afgezette suikers op mijn netvlies was mijn zicht dus veranderd in die periode (maar door toeval ging ik juist scherper zien en had geen bril meer nodig - iets dat zich helaas herstelde naarmate mijn bloedsuiker weer op orde was).
Deze symptomen had ik natuurlijk al in een eerdere blog beschreven, toen ik vertelde dat ik erachter kwam suikerziekte te hebben. Maar er is natuurlijk wel een groot verschil tussen die ene hele lange hyper vóór de diagnose en de hypers die ik nu kan hebben: ik zie ze in een heel ander perspectief. Destijds had ik er geen flauw benul van, nu weet ik wat ze zijn, wat ze aan kunnen richten en belangrijker: wat ik eraan kan doen.
Het komt veel voor dat diabeten een bloedsuiker boven de 8 hebben. De verhouding insuline/gegeten koolhydraten ligt namelijk heel nauwkeurig en je zit er zó boven. Bovendien merk je het pas als je nog een stukje hoger zit en het al wat langer duurt. Vaak duiken ze de kop op als je insulinebehoefte verandert, en het nog niet lukt om opnieuw in te stellen. Of bij anderen omdat de insuline bijvoorbeeld slecht, of onregelmatig door het lichaam wordt opgenomen. Wanneer het niet lukt om van de hypers af te komen, kan dit tot onzekerheid leiden, frustratie of zelfs dat het je niks meer kan schelen...
Ik heb ook een korte periode gehad dat dit gebeurde. Plotseling zat ik blijvend op een hoge bloedsuiker, terwijl ik heel goed mijn koolhydraten aan het tellen was en niet begreep waarom het nu fout ging. Hieronder zie je in een trendgrafiekje dat ze omhoog schoten:

De hypers zijn de oranje puntjes, de roze puntjes geven hypo's aan die ik kreeg omdat ik juist extra veel insuline voor het eten ging spuiten uit frustratie. Uiteindelijk kwam ik er gelukkig vrij gemakkelijk van af, en dat had te maken met de langwerkende insuline.
Eens per 24 uur, voor het slapen gaan, spuiten we een langwerkende insuline die het hele etmaal duurt, als basis, ook wanneer je niet eet. Ik herleid of de dosering goed is door te kijken naar mijn bloedsuiker voor en na het slapen, die moet namelijk stabiel blijven. Nu merkte ik, als ik 's avonds wel een goede bloedwaarde had en niets gegeten, dat ik 's morgens toch aardig wat punten omhoog was gegaan. Dus probeerde ik het volgende: elke avond verhoogde ik mijn dosis iets, totdat de avond-/ochtendwaarden weer stabiel waren. En dat was een flink verschil nog: eerst spoot ik 8 eenheden langwerkende insuline en uiteindelijk 13 eenheden.
Waarom die insulinebehoefte zo ontzettend omhoog was gegaan? Ik durf het niet met zekerheid te zeggen, maar dat zou heel goed met mijn honeymoonfase te maken kunnen hebben. Dat is de periode waarin "beginnende" diabeten zelf ook nog insuline aanmaken, en daarom gemakkelijk stabiele bloedwaarden weten te houden. Een maand of vier geleden was er tijdens een bloedonderzoek geconstateerd dat er inderdaad ook eigengemaakte insuline in mijn bloed aanwezig was, maar de diabetesverpleegkundige waarschuwde me alvast dat "het van het één op het andere moment over zou kunnen zijn".
Gelukkig hoef ik me dus niet zo veel zorgen te maken over de gevaren van hypers, zoals in het slechtste geval blind worden, niertransplantaties en gevoelloze voeten. In ieder geval niet zolang ik ze kan voorkomen!