woensdag 23 januari 2013

1 jaar diabetes (and counting)

Op zaterdag 17 november was het precies één jaar geleden dat er bij mij diabetes type 1 geconstateerd werd. Hier op mijn blog lees je de ervaringen van hoe ik in het ziekenhuis werd opgenomen, en hoe ik leerde ermee om te gaan. Uit mijn verhalen kun je een hoop positivisme opmaken, ik heb nergens geschreven dat ik er eigenlijk flink de balen van had of iets in die trend. Dat gevoel is oprecht: ik ben nooit kwaad geworden om mijn diabetes, vanaf dag één kon ik het al accepteren als een onderdeeltje van mij. Maar als nieuwigheid is zo'n ziekte - waar je je in eerste instantie niet beroerd van voelt noch ziek, best spannend: het is interessant, geeft gespreksstof en het is altijd gerechtvaardigd om om aandacht te vragen als je denkt dat er iets is. Maar hoe is het na één jaar, als de gewenning intreedt?

Wennen aan diabetes, ja dat gebeurt heel snel. Maar wat betekent dat voor mij? De zin om iedereen er uitgebreid over te vertellen neemt iets af, vooral omdat ik dat inmiddels al honderd keer heb gedaan, maar daar ga ik desondanks wel mee door. Het aantal keer dat ik mijn bloedsuiker per dag meet, is wel gedaald. Ik heb een soort vertrouwen gekregen in mijn eigen wetenschap van hoe mijn bloedsuiker zich gedraagt, en meet in principe alleen als ik daar onzeker over ben, of als ik het zeker moet weten om een beslissing te kunnen nemen: suiker eten voordat ik op de fiets stap of niet?
In koolhydraten tellen ben ik steeds beter geworden: ik maak vaak nog wel gebruik van de weegschaal (als ik thuis ben), en anders kan ik het redelijk inschatten. Ik zoek alleen nog de koolhydraten op van producten die ik zelden eet. Maar ik maak dus altijd wel een berekening ervan, ik spuit nooit zonder eerst het aantal koolhydraten vastgesteld te hebben in mijn hoofd!
Het meest heikele punt is insuline spuiten. Dat is routine geworden, en ik doe het vaak zonder erbij na te denken, bijvoorbeeld tijdens het kletsen. Dat is het moeilijkst voor me, want het zijn wel medicijnen die me bij verkeerd gebruik schade aan zullen richten! Ik kan ook erg boos worden op mezelf als ik ze (bijna) verkeerd gebruik. In mijn eerdere blog beschreef ik de heftige hypo die ik kreeg toen ik 's nachts de spuiten had verwisseld zonder het door te hebben. Je zou denken: dat doe je maar één keer, maar niets is minder waar. Afgelopen tijd is het me nog twee keer gebeurd... Beide keren spoot ik op de "automatische piloot", terwijl mijn gedachten ergens anders waren (misschien bij de jongen die ik leuk vind? haha).
De eerste keer had ik mazzel dat ik nog niet sliep en de hypo dus eerder voelde aankomen (niet bij 1.4 mmol/L maar 3.6 mmol/L - het moet eigenlijk minstens 4.0 zijn). Ook stond er toevallig een grote doos popcorn voor mijn neus met een inhoud van ongeveer 130 koolhydraten - precies wat ik nodig had. Niet eerder had ik zo snel een doos popcorn kunnen verorberen. Lang leve het kerstpakket, trouwens.
De laatste keer dat het gebeurde, zag ik het mezelf doen: ik haal de naald uit mijn been en besef me dat de kleur van de insulinepen niet klopt. De situatie was echter lastiger: ik was niet thuis, maar zat 's avonds laat in de trein, en waar kan je dan eten krijgen? Terwijl ik in een soort van paniek raakte, kon ik nog net op tijd de trein uit springen voordat hij van Amsterdam CS vertrok - een station waar eventueel nog iets open zou kunnen zijn op maandagavond half twaalf.
Veel te overstuur liep ik de Julia's in, de stations-pastatent die inderdaad nog open was en ik zeg hardop: "ik zit met een probleem, ik heb diabetes en net de verkeerde medicijnen gebruikt!", waarop de jongen achter de kassa zichtbaar schrikt, zijn arm opzij uitsteekt en zegt: "daar is de EHBO!". Ik dacht: "nee, nee", en probeerde mezelf en de jongen te kalmeren om vervolgens uit te leggen dat ik koolhydraten nodig had, dat er in pasta koolhydraten zit, maar dat ik ze wel moest tellen. Een portie pasta bleek nog niet half genoeg voor wat ik nodig had, maar twee porties leek me veels te veel - ik had al een maaltijd gegeten die avond natuurlijk. Dus ik kocht een bakje pasta, en de jongen bracht me op het idee om ook nog een halve liter cola te nemen: dat is dan weer het mooie van het gebeuren (voor het laatst dat ik een halve liter cola kon drinken was in het pré-diabetestijdperk, meer dan een jaar geleden dus!). Ik kreeg van hem zijn personeelskorting, en nadat ik alles opgeschrokt had, nam ik de volgende trein om toch nog thuis te komen. Van de cola, die heel snel in je bloed opgenomen wordt, had ik onderweg een hele hoge piek in mijn bloedsuiker (18 mmol/L, het moet eigenlijk niet hoger dan 7 of 8 mmol/L zijn), maar dat bleek geen overbodige luxe te zijn. Na het fietsen van station Haarlem naar huis, had de beweging in combinatie met de overdosis insuline alweer een daling ingezet en zat ik binnen een half uur op 9 mmol/L. Ik maakte nog een tosti, maar na een uur zat ik toch op 4.4. Nog wat popcorn (er stond nog een doos) en een aantal dextro's verder, durfde ik te gaan slapen. Ondanks al dat eten had ik toch nog een nachtelijke hypo gehad, want 's morgens was mijn bed doorweekt van het zweet.
Je kunt je misschien wel voorstellen dat het, ook als het goed gaat, beangstigend kan zijn dat ik me zo makkelijk vergis: want stel, er is geen eten in de buurt... Goed, ik kan altijd nog 112 bellen, maar liever komt het daar niet van natuurlijk. Ach, waarschijnlijk zijn er nog wel meer oplossingen.
Ik heb mede vanwege deze vergissingen nu insulinepennen gekregen met geheugenfunctie: een beeldschermpje laat zien hoeveel insuline en hoe lang geleden je gespoten hebt. Ik hou zo van diabetes-gadgets!




Geen opmerkingen:

Een reactie posten