De symptomen

Wanneer het allemaal precies begonnen is, weet ik niet, maar zo halverwege 2011 werd ik er me bewust van dat ik toch wel heel vaak een droge mond had en veel dorst. Ik had water nog nooit zo lekker gevonden en hing eindeloos met mijn mond open onder de kraan. Ik zat er zeker niet mee, ik dacht: goed dat ik eindelijk zo veel drink, en toen ik ook nog eens begon af te vallen relateerde ik dat aan mijn waterconsumptie. Daarbij was ik begonnen met sporten en zat ik erg lekker in mijn vel. Misschien ging er wel een belletje rinkelen, want ik kan me herinneren dat ik "dorst" een keer gegoogled had, maar mijn conclusie naar aanleiding daarvan was alleen maar dat ik door een fase ging en dat het waarschijnlijk iets positiefs was.

Ik woog me zelden: alleen bij mijn moeder, omdat zij een weegschaal heeft. Dat ik eigenlijk best veel afviel had ik dus niet in de gaten, en de complimentjes over mijn platte buik maakten me vrolijk, maar meer ook niet. Ik kreeg meer trek in snoep en cola en coolbest en gaf daar ook honderduit aan toe, aangezien het toch wel kon. Vreemd, want normaal gesproken at ik vooral hartige snacks en dronk ik eerder thee.
Toen ik uiteindelijk 57 kilo woog, begon ik me licht zorgen te maken. Op dat moment zat ik ongeveer acht kilo of meer onder "mijn" gewicht, hoewel ik nog steeds een gezond BMI had. Ik had ook enkele andere klachten: onder andere dat mijn zicht was veranderd. Ik zag weer scherp en had ik mijn bril niet meer nodig, maar zag in de schemering wel een soort schaduw die bewegende dingen achtervolgde (achteraf blijken dat de suikers te zijn die op je netvlies zitten, hierdoor wordt het licht vertraagd gezien). Ook zag ik een beetje dubbel als ik vanuit mijn ooghoek naar rechts keek, wat me nogal vreemd voorkwam. Toch waren deze dingen te miniem om aan de bel voor te trekken. 
Tot op een dag halverwege november. Nietsvermoedend was ik aan het googelen op een infectie waarvoor ik behandeld was en die toch telkens terugkwam, en ik las ergens dat diabetes een oorzaak kon zijn van terugkomende kwaaltjes. Het woord "diabetes" was gehyperlinkt en toen ik er op klikte kwam ik op een pagina met de symptomen. Tot mijn schrik zag ik dat ik al maanden last had van meerdere van de benoemde zaken en nogal ongelovig besefte ik me dat ik best diabetes zou kunnen hebben. Ik belde de dokter om - nog huilend - een afspraak te maken en aan het eind van de week was ik aan de beurt. Eigenlijk bleef ik tot die tijd denken dat het waarschijnlijk toch iets anders zou zijn en ik vertelde mijn vermoeden aan slechts één vriendin.
Op donderdag 24 november 2011 kwam ik bij mijn huisarts, een vriendelijke en zorgzame vrouw. Ik vertelde haar mijn vermoeden en over de klachten, en ze sprak uit dat dat allemaal wel op één ding wees. Met spoed liet ze me een bloedonderzoek doen, "cito" schreef ze bovenaan het formulier, wat betekende dat ze 's middags de uitslag zou krijgen. Ik verwachtte niks, ik voelde me prima, niet moe, alhoewel anderen me er wel moe vonden uitzien. Op eigen houtje ging ik naar de kerk in mijn buurt waar ze bloed afnamen, ik besprak alles per telefoon met die ene vriendin, en stuurde smsjes naar mijn ouders over dat ik ze die avond "misschien iets belangrijks" moest vertellen. Verder kocht ik in de Dekamarkt een aantal puddingbroodjes en een pak sap, onder het mom van: nu kan het nog.
Iets tegen vijven rinkelde mijn telefoon, nummer onbekend, zoals de huisarts altijd belt...